Na granicy prawa

Wypis z pamiętniczka [tekst w kwadratowych nawiasach to moje dzisiejsze wtrącenia]:

07.11.2011.

Nadszedł poranek. To znaczy wstałam przed ósmą, umyłam się, ubrałam i... poszłam spać. Przed dwunastą wybrałyśmy się z Crystal (kolejna moja opiekunka – niezły dobór imienia!) na śniadanie do jej kampusu studenckiego. Zamówiłyśmy zupę z makaronem, do której samemu dobierało się dodatki wrzucane na końcu. Jakieś mięsa, warzywa... Spróbowałam czegoś, co wyglądało na różowawą kiełbasę lub kabanosa. Ogromny błąd. Ze łzami w oczach wyplułam toto w chusteczkę tak, by nikt się nie zorientował. Udawałam, że dmucham nos, żeby nikogo nie urazić. Zjadłam może 1/6 makaronu, popijając wodą z zupy. Tłumaczyłam oczywiście, że przez chorobę nie mogę nic przełknąć. Może to i prawda.

Starałam się pilnować, żeby nie walnąć dodatkowo jakiejś gafy, ale gdzie tam. Popełniłam okropną wpadkę: wbiłam pałeczki w makaron, tak, że stały pionowo. Czytałam o tym i zapomniałam. Ludzie… Crystal nieomal zachłysnęła się z przerażenia. Przeze mnie ktoś umrze czy coś w tym stylu. Teraz boję się w ogóle odkładać pałeczki, żeby nie strzelić czegoś głupiego. [Doczytałam i już mogę napisać, że wbite pionowo w danie pałeczki przypominają kadzidła, które pali się zmarłemu.]

Sama stołówka studencka była natomiast zorganizowana całkiem-całkiem. Ba, w ogóle do wyboru jest kilka różnych stołówek serwujących różne rodzaje dań. Za posiłek płaciło się kartą studencką pre-paid. Miejsc siedzących nie brakowało. W ogóle zadziwiająco nie-chińsko dobrze wszystko się sprawowało (stwierdzam na podstawie moich dotychczasowych doświadczeń).

Wróciłyśmy po moje bagaże i wzięłyśmy taksówkę do szkoły, gdzie miałam uczyć i mieszkać. Cóż… rozminęło się to z moimi oczekiwaniami na podstawie zdjęć szkoły, które wcześniej dostałam. Chciałabym użyć jakiegoś poetyckiego sformułowania, jednak nasuwa mi się tylko: „zadupie Pekinu”, za przeproszeniem. Totalna bieda, żadnego miejsca, gdzie mogłabym wyjść wieczorem albo coś zjeść... znalazł się jeden sklepik „ze wszystkim”. Mogłabym jeść chińskie zupki tam kupione, ale nie ma tu nawet czajnika, gdzie mogłabym sobie zagotować wodę. [Powinnam była czuć się może wielką idealistką, która pojechała pomagać potrzebującym. Szkopuł jednak był w tym, że wszystkiego zebrało się za dużo. Byłam chora, zestresowana i dodatkowo trafiłam w miejsce, gdzie ni w ząb nie czuć było podmuchu historii chińskiego mocarstwa…]

Szkoła z zewnątrz wygląda ładnie. Dzieci przynajmniej nie biegają po betonie, jak na naszych polskich boiskach, tylko mają wykładzinę w kolorze trawy. W środku – jak to podstawówka. Natomiast teraz opiszę mój pokój. Są tu dwa piętrowe łóżka, jedno bez drabinki, oba metalowe i na dwóch miejscach leży pościel, wydaje się czysta. Mieszkam sama. Proponowano mi dzielenie pokoju z kimś innym, ale... nie wiem, nie przekonała mnie perspektywa pomieszkiwania z kimś, z kim nawet nie mogę porozmawiać. W pomieszczeniu jest jedno gniazdko, szafka i brudne krzesło (przypominam: pokój czteroosobowy). „Okno” wychodzi na korytarz, prawie naprzeciwko drzwi do rozwrzeszczanych klas. Drzwi wyglądają jak balkonowe. Dostałam kluczyk do swojej – uwaga –  kłódki, która robi tu za zamek. Do klucza od razu dopięłam breloczek od mojego chłopaka, z napisem „POLSKA”, figurką psa rasy Welsh Corgi Pembroke, mającego przypominać mi moją suczkę. Jeden miły akcent w tym wszystkim.

W pokoiku szybko zagościł mój bałagan, żeby było bardziej swojsko... ekhm, powiedzmy.

Okazało się, że nikt nie mówi tu po angielsku, z wyjątkiem nauczycielki angielskiego, której jeszcze wtedy nie poznałam. Dyrektor to uprzejmy człowiek (poznaję po uśmiechu i tonie), który wspomniał coś o Marii Skłodowskiej-Curie (o Wałęsie pewnie nie słyszał) i naszych sąsiadach Niemcach. Podwiózł nas swoim autem (brudnym, śmierdzącym tak, że od razu otwarte zostały wszystkie okna, schowek zaś zaklejony był taśmą klejącą) do komisariatu. Obowiązkiem wszystkich przyjezdnych jest zarejestrować się w ciągu dnia od przyjazdu. Odczekałyśmy z Crystal swoje tylko po to, by okazało się, że mamy iść do innego komisariatu. Wycieczka do niego była przeżyciem jedynym w swoim rodzaju. Jechaliśmy przez całą tą biedną dzielnicę i napatrzeć się nie mogłam na te zbite domki, cały ten syf i graty zgromadzone na tyłach budynków, brud na ulicach... strasznie przykry widok, który daje wiele do myślenia. Jednakże punktem kulminacyjnym był przejazd pod mostem kolejowym przesmykiem ledwie na szerokość auta – zaraz obok był stopień i dziura z wodą. Nawet nie umiem tego obrazowo opisać, ale będąc kierowcą miałabym niezłego stracha.

Na komisariacie bynajmniej nie poszło sprawnie. Nie było nawet kolejki, tylko rozgadane policjantki z owłosionymi różowymi ogonkami przyczepionymi do telefonów. Panie nie bardzo miały co robić, ale jak już coś robiły, to i tak bez zapału. Wyszłyśmy. Uff. Jestem w Pekinie legalnie.

cdn.

Ali